De perimenopauze kostte me mijn gezin, mijn huwelijk en mijn eigenwaarde.

Vanaf mijn 37e kreeg ik steeds meer last van PMS-klachten. Gejaagdheid, geïrriteerd, alsof al mijn zenuwbanen openlagen. Steeds vaker lag ik nachten wakker omdat mijn hoofd maar bleef doorratelen, wat mijn humeur niet ten goede kwam.

Hoe vaak ben ik naar de huisarts geweest? Ik kreeg het advies om op yoga te gaan, ik kreeg oxazepam voor de heftige momenten, uiteindelijk een antidepressivum. Dat weerhield me er niet van om de week en later zelfs twee weken voor mijn menstruatie stampvoetend en gillend door het huis te rennen. Ik werd woest om niks. En voelde me wanhopig. Vuur spoot uit mijn ogen, gif uit mijn toetsenbord, iets wat me meerdere opdrachtgevers kostte.

Ik dacht dat ik het niet kon, het moederschap. Vreemde gedachte. Ik was op dat moment dertien jaar moeder, had drie kinderen. Het was al die jaren druk geweest, maar ik redde het altijd prima. Tot die tijd. Ook begon ik te denken dat mijn relatie niets meer betekende. Ik ging scheiden, vluchtte weg in de verliefdheid op een andere man. In co-ouderschap zou ik het hopelijk beter doen als moeder, zo redeneerde ik. Waarmee ik het respect verloor van iedereen in mijn omgeving. Mezelf incluis. Ik had mijn kinderen in de steek gelaten. Zo werd het gezien.

En zo voelde ik het zelf ook, tien jaar lang. En de kinderen nog steeds. Een traumatische ervaring voor hen die ik ze graag had bespaard en waar ik me al die tijd verpletterend schuldig over heb gevoeld. Twee jaar geleden kwam ik in de overgang en begon ik bio-identieke hormonen te gebruiken. De irritatie die me toen overviel, wierp me tien jaar terug in de tijd. De gejaagdheid kwam terug, als een gekooid wild dier. Dit was het, dacht ik, dit is waarom ik van huis wegging! Het waren de hormonen, al die tijd!

Sindsdien heb ik een missie. Alle vrouwen moeten dit weten, en huisartsen en gynaecologen moeten in rap tempo worden omgeschoold. Daarom begon ik met de podcast We zijn toch niet gek? Waarin ik iedere aflevering een andere specialist bevraag en zo, samen met de luisteraar, steeds een stukje verder kom.

Inmiddels voel ik me niet meer schuldig, maar kijk ik met medelijden en mededogen terug op de 40-jarige vrouw die ik toen was. Ik was aan het watertrappelen in de oceaan en ik verzoop. Daarmee komt een heel ander verdriet los. Voor het eerst voel ik dat ik óók mijn gezin heb verloren en mijn kinderen heb gemist in hun ontwikkeling. Iets wat ik nooit heb gewild. En het was niet mijn schuld.