De larf die zich ontpopte tot een energieke jongedame

Het is nog maar een paar maanden geleden dat ik het gevoel had dat nu ik wat ouder werd, ik duidelijk terugging naar een staat van kindzijn: de wereld dat ben ik. Ik had eigenlijk weinig ambitie meer, ik vond het allemaal wel best, het enige wat ik nog wilde was me omringen met lieve mensen, goede boeken en lekker eten. En dat tot me nemen. Als een larf.

Ik wist niet of ik blij moest zijn met deze ontwikkeling. Het leek te kloppen bij de overgang, de levensfase waarin je je steeds meer terugtrekt uit het maatschappelijk leven en berust en in goede harmonie contempleert. Alleen: ik ben 51, ik móet nog ruim vijftien jaar. Geen nood, dacht ik aanvankelijk. Het liefst wil ik schrijven, dus ik kan nog steeds heerlijk thuisblijven, lezen en schrijven. Maar dat laatste lukte dus niet meer. Door diezelfde overgang was mijn brein veranderd in een soort blubber waar het met kaplaarzen aan maar lastig doorheen woelen was. Sowieso had ik de aandachtsspanne van een fruitvlieg. Waar ik vroeger altijd in een bubbel van hyperfocus en urenlang werkgenot zat, staarde ik nu naar de knipperende cursor op mijn scherm, waarna ik Facebook opende en die van een teler voor nieuwe planten voor in de tuin en die van Bol. Om nóg meer researchboeken te kopen, waar ik ook al geen aandacht voor kon opbrengen.

Ik kon het niet meer, ik telde niet meer mee

Het duurde niet lang of algehele malaise sloeg toe. Ik kon het niet meer, ik telde niet meer mee, wie zou zich mijn verhaal nog herinneren tegen de tijd dat mijn boek over de mythes rondom het moederschap eindelijk zou verschijnen. Wie was ik nog? Überhaupt.

Ik ben me gaan verdiepen in wat de overgang doet met het vrouwenbrein. Er verscheen net veel over, want 8 maart werd het H3-netwerk opgericht: een psychiater, cardioloog en gynaecoloog sloegen de handen ineen vanwege precies dit probleem. Al die vrouwen van rond de vijftig die zich lusteloos door de dag worstelen, die niet meer meekomen op hun werk, die burn out worden verklaard, of depressief. Hormonen spelen een belangrijke rol, en het wegvallen ervan in de overgang. Maar met bijvoorbeeld hormoonsuppletie of stimulantia is er zoveel aan te doen.

Door stimulantia werd ik weer mijn oude zelf

Ik ging aan de dopamineversterkers en sindsdien ben ik weer mijn oude zelf. Beter nog, mentaal veel evenwichtiger, maar met de energie en daadkracht van een jonge meid. Ik sport elke dag, stort ‘s avonds niet in, maar loop in en rond het huis om te kijken welk klusje ik nu eens aan zal pakken en op werkgebied ben ik mezelf enorm aan het ontwikkelen. Samen met mijn collega van Saar Magazine, Maike Jeuken, maakte ik de podcast ‘Alsof scheiden zo leuk is’ en er viel een wereld aan kennis te winnen. We moesten namelijk zelf editen. Wat nog niet zo eenvoudig is als je het programma niet kent. Tot ik op cursus ging om het echt goed te leren en er vervolgens zó’n lol in kreeg dat ik ineens bruiste van de ideeën en inspiratie. Iets nieuws leren is zo leuk! Dit was een hele nieuwe manier om verhalen te vertellen, audio is te gek, de mogelijkheden eindeloos! Ik kocht een goede microfoon, een goede headset en samen met het opname- en montageprogramma Logic Pro op mijn laptop heb ik mijn eigen geluidsstudio.

En nu is er dus alweer een nieuwe podcast in de maak, over dat H3-netwerk en hun onderzoek, waarvan de resultaten binnenkort gepubliceerd worden. En ik heb ook al een idee voor een andere, die ik alleen kan doen. Ik heb wederom een cursusdag gevolgd op het podcastfestival Oorzaken in Amsterdam en kreeg les van grootmeesters als Stef Visjager die de podcast Making an Opera maakte. Ik schudde de handen van al die mensen die subsidies uitdelen en vertelde alvast over mijn plannen. Maike en ik denken erover een eigen audio-collectief te beginnen. En ik kan niet wachten.

Maar eerst maak ik dat boek af. Mijn levenswerk. Dat moet.

Ik ben er weer. Suzanne 3.0. Back in business.

Deze column verscheen eerder in Saar Magazine.